Όπου μυρίζει άνθος πορτοκαλιάς, εκεί η λέξη είναι σεβαστή.

Στη Σικελία, όπου ο ήλιος φιλάει την αρχαία γη, γεννιέται μια ιστορία, υφασμένη με σταθερά χέρια, με την ήσυχη φωνή μιας οικογένειας που υπερασπίζεται την τιμή της εργασίας, την αξιοπρέπεια και τον αιώνιο λόγο.

Πριν από τις εταιρείες, υπήρχαν άντρες

Ο θείος Τζιοβανίνο (στη φωτογραφία δεξιά δίπλα στον αδερφό του), αδερφός της γιαγιάς μας Φλάβιας, ήταν οδηγός φορτηγού. Ένιωθε το φορτηγό σαν προέκταση της πλάτης του. Έφευγε από το σπίτι, αφήνοντας τη θεία Ρόζα, τη γυναίκα του, με ένα μόλις ορατό φιλί. Και ταξίδευε σε όλη την Ιταλία μεταφέροντας κάθε είδους εμπορεύματα, κάθε φορτίο που έπρεπε να παραδώσει, κάθε δέσμευση που έπρεπε να εκπληρώσει. Δεν είχε χάρτες. Δεν είχε πλοηγό. Είχε το κεφάλι του μέσα στο κεφάλι του, τη διαδρομή αποστηθισμένη και την αυτοπεποίθηση κάποιου που την είχε διανύσει χίλιες φορές. Οδηγούσε σε όλες τις καιρικές συνθήκες. Το καλοκαίρι, η καμπίνα ήταν σαν φούρνος - χωρίς κλιματισμό, ο κινητήρας έκαιγε πολύ κάτω από τα πόδια του. Το χειμώνα, το χιόνι και το κρύο έμπαιναν από κάθε σχισμή και ο πάγος κολλούσε στα χέρια του. Και όπου κι αν πήγαινε, οι άνθρωποι τον χαιρετούσαν. Γιόρταζαν τη μοίρα του. Ήταν φίλος των φίλων. Γνώριζε τους πάντες. Ήταν άνθρωπος λίγων, αλλά πάντα ευγενικός και φιλόξενος με όλους. Αλλά δεν ήταν και τόσο δύσκολο να τον κοροϊδεύεις. Σοβαρός άνθρωπος, και έπρεπε να φέρεσαι σοβαρά μαζί του. Δεν έκανε ερωτήσεις. Και σχεδόν ποτέ δεν έπαιρνε εξηγήσεις. Του αρκούσε που τα πράγματα γίνονταν όπως έπρεπε: καλά και με σεβασμό.

Ένα σωρό μήλα. Μια κλειστή πόρτα. Ένας ανοιχτός δρόμος.

Μια μέρα, στο Τρεντίνο, του προσφέρθηκε ένα φορτίο μήλων στην Καλαβρία. Δεν ήταν η συνηθισμένη του διαδρομή, αλλά θα του επέτρεπε να επιστρέψει νότια. Δέχτηκε. Όταν έφτασε στο σημείο εκφόρτωσης, μίλησε καθαρά: «Πρώτα πληρώνεις. Μετά ξεφορτώνεις». Απάντησαν με το αναγκαστικό χαμόγελο κάποιου που πιστεύει ότι ο κόσμος είναι πονηρός: «Χαλάρωσε. Ας ξεκινήσουμε. Το αφεντικό θα είναι εδώ αμέσως». Ξεφόρτωσαν το μισό φορτηγό. Μετά έφτασε το αφεντικό. Είπε: «Δεν πρόκειται να πληρώσουμε για τη μεταφορά». Ο Τζιοβανίνο δεν απάντησε. Δεν διαφώνησε. Έκλεισε το φορτηγό. Και επέστρεψε στη Σικελία. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, αυτά τα μήλα δεν ήταν πλέον εμπορεύματα. Ήταν μια αρχή.

Δύο αγόρια, δύο Piaggio Ape 50s και ένα μακρινό βλέμμα.

Με την επιστροφή του, βρήκε τους δύο ανιψιούς του. Ήταν νέοι, αλλά με μια ήρεμη, έξυπνη έκφραση. Κάθε μέρα δούλευαν στον δρόμο, ως πλανόδιοι πωλητές, με δύο Piaggio APE 50, που γνώριζαν κάθε στροφή του νησιού. Φόρτωναν, πουλούσαν και επέστρεφαν. Αλλά εκείνη την ημέρα, όταν είδαν τα μήλα στο φορτηγό, κατάλαβαν αμέσως: «Είναι πάρα πολλά. Δεν θα τα πουλήσουμε μόνο με τα APE. Ας τα πάμε στην αγορά». Μόλις το είπαν παρά το τέλος, έφτασαν στην αγορά. Ο πωλητής τους είπε το ίδιο πράγμα που είπε και σε πολλούς άλλους: «Αφήστε τα εδώ. Θα τα πουλήσω. Θα σας πω πόσα έβγαλα αργότερα». Αλλά δεν το έκαναν. Έμειναν. Σιωπηλοί. Στην άκρη. Παρακολουθώντας κάθε χειρονομία. Ακούγοντας κάθε ψιθυριστή φιγούρα. Διαβάζοντας κάθε βλέμμα. Κάθε κίνηση του χεριού. Κάθε μικρό σημάδι που στην αγορά αξίζει περισσότερο από μια υπογραφή. Τελικά, ο πωλητής γύρισε και είπε: «Κάντε κάτι. Πηγαίνετε να αγοράσετε το εμπόρευμα. Φέρτε το σε μένα. Θα το πουλήσω εδώ».

Αυτοί οι τύποι είναι σοβαροί. Αυτοί... είναι οι δίδυμοι.

Έτσι, γεννήθηκε ένα επάγγελμα. Δεν ήταν γραμμένο σε χαρτί. Ειπώθηκε δυνατά. Από άλλους. Άρχισαν να κινούνται. Πρώτα, από πελάτες. Μετά από προμηθευτές. Έπειτα από μεταφορείς. Σιγά σιγά, το δίκτυο επεκτάθηκε. Και μεγάλωσε φυσικά, επειδή αυτοί που εργάζονται καλά προσελκύουν αυτούς που εργάζονται καλά. Πολλοί δεν ήξεραν καν τα ονόματά τους. Αλλά έλεγαν με σιγουριά: «Αυτοί οι τύποι... είναι σοβαροί». «Αυτοί οι τύποι... κρατούν τον λόγο τους». «Αυτοί... είναι οι δίδυμοι». Δεν χρειάζονταν συστάσεις. Ήταν αρκετό να είναι παρόντες. Και ήταν.

2007. Η ιστορία αποκτά όνομα. Γεννιέται ο οργανισμός.

Το 2007, ο Gaetano Cinturrino, μεγαλωμένος ανάμεσα σε ταμεία, διαπραγματεύσεις και πρωινές ώρες, ο οποίος εργαζόταν ήδη σε μια αγορά της Σικελίας σε ηλικία δεκαέξι ετών, έφυγε για την Ισπανία. Δεν έφυγε για να ξεκινήσει από το μηδέν. Έφυγε για να δώσει μορφή και όνομα σε αυτό που ήταν ήδη μέθοδος, παρουσία και αξιοπιστία. Έτσι γεννήθηκε η Cinturrino Fruit Management. Ένα πρακτορείο που χτίστηκε μέσα στις αγορές, ανάμεσα σε εκείνους που αγοράζουν και πωλούν, ανάμεσα σε εκείνους που φορτώνουν και ξεφορτώνουν, ανάμεσα σε εκείνους που γνωρίζουν ότι το εμπόρευμα δεν είναι απλώς εμπόρευμα: είναι ευθύνη. Ένα διαφορετικό είδος πρακτορείου. Επειδή γεννήθηκε από τη γη. Και επεκτάθηκε στην ύπαιθρο.

Σήμερα, αυτό που είμαστε ορίζει την πορεία

Σήμερα διαχειριζόμαστε περισσότερους από 500.000 τόνους ετησίως, με ένα σύστημα που συνδέει ανθρώπους, τοποθεσίες και επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο. Όπου χρειάζεται σοβαρή δουλειά, είμαστε εκεί. Έχουμε χτίσει ένα ισχυρό δίκτυο. Και αν σήμερα συνεργαζόμαστε με επαγγελματίες σε κάθε γωνιά της Ευρώπης και όχι μόνο, είναι επειδή είμαστε ακόμα οι ίδιοι όπως πάντα. Αυτοί που κρατούν τον λόγο τους.

Σήμερα είμαστε επαγγελματίες που επιλέγουμε επαγγελματίες.