Όπου το άρωμα των ανθών πορτοκαλιάς γεμίζει τον αέρα, εκεί, ο λόγος κάποιου είναι σεβαστός.

Στη Σικελία, όπου ο ήλιος φιλάει την αρχαία γη, γεννιέται μια ιστορία, υφασμένη με γερά χέρια, με τη σιωπηλή φωνή μιας οικογένειας που διατηρεί την τιμή της εργασίας, της αξιοπρέπειας και του αιώνιου λόγου.

Πριν από τις εταιρείες, υπήρχαν άντρες

Ο θείος Τζιοβανίνο (δεξιά στη φωτογραφία, δίπλα στον αδερφό του), αδερφός της γιαγιάς μας Φλάβια, ήταν οδηγός φορτηγού. Ένιωθε το φορτηγό σαν προέκταση του σώματός του. Έφευγε από το σπίτι με τη γυναίκα του, τη θεία Ρόζα, μετά από ένα σύντομο φιλί. Και ταξίδευε σε όλη την Ιταλία μεταφέροντας κάθε είδους εμπορεύματα, κάθε φορτίο που έπρεπε να παραδώσει, κάθε δέσμευση που έπρεπε να τηρήσει. Δεν είχε χάρτες. Δεν είχε GPS. Είχε το μυαλό του, τη διαδρομή απομνημονευμένη και την αυτοπεποίθηση κάποιου που την είχε διανύσει χίλιες φορές. Οδηγούσε σε κάθε καιρό. Το καλοκαίρι, η καμπίνα ήταν σαν φούρνος - χωρίς κλιματισμό, ο κινητήρας έκαιγε κάτω από τα πόδια του. Το χειμώνα, το χιόνι και το κρύο έμπαιναν από κάθε σχισμή και ο πάγος κολλούσε στα χέρια του. Και όπου κι αν πήγαινε, οι άνθρωποι τον χαιρετούσαν. Τον γιόρταζαν. Ήταν φίλος με όλους. Ήξερε τους πάντες. Ήταν άνθρωπος λίγων, αλλά πάντα ευγενικός και εξυπηρετικός με όλους. Αλλά ήταν επίσης κάποιος με τον οποίο δεν μπορούσες να τα βάλεις. Σοβαρός άνθρωπος, και μαζί του έπρεπε να είσαι σοβαρός. Δεν έκανε ερωτήσεις. Και σχεδόν ποτέ δεν έπαιρνε εξηγήσεις. Του αρκούσε που τα πράγματα γίνονταν όπως έπρεπε: καλά και με σεβασμό.

Ένα σωρό μήλα. Μια κλειστή πόρτα. Ένας ανοιχτός δρόμος.

Μια μέρα στο Τρεντίνο, του προσφέρθηκε ένα φορτίο μήλα για την Καλαβρία. Δεν ήταν η συνηθισμένη του διαδρομή, αλλά θα τον επέστρεφε νότια. Δέχτηκε. Όταν έφτασε στο σημείο εκφόρτωσης, μίλησε καθαρά: «Η πληρωμή έρχεται πρώτα. Η εκφόρτωση έρχεται αργότερα». Απάντησαν με το αναγκαστικό χαμόγελο κάποιου που νομίζει ότι ο κόσμος είναι γεμάτος κόλπα: «Χαλάρωσε. Ας ξεκινήσουμε. Το αφεντικό θα έρθει σύντομα». Ξεφόρτωσαν το μισό φορτηγό. Μετά έφτασε το αφεντικό. Και είπε: «Δεν πρόκειται να πληρώσουμε για τη μεταφορά». Ο Τζιοβανίνο δεν απάντησε. Δεν διαφώνησε. Κλείδωσε το φορτηγό. Και επέστρεψε στη Σικελία. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, αυτά τα μήλα δεν ήταν πλέον εμπορεύματα. Ήταν μια αρχή.

Δύο αγόρια, δύο Piaggio Ape 50s και ένα μακρινό βλέμμα.

Επιστρέφοντας, βρήκε τους δύο ανιψιούς του. Ήταν νέοι, αλλά τα μάτια τους έκρυβαν μια ήσυχη νοημοσύνη. Κάθε μέρα δούλευαν στον δρόμο ως πλανόδιοι πωλητές, με δύο Piaggio APE 50 που γνώριζαν κάθε καμπύλη του νησιού. Φόρτωναν, πουλούσαν και επέστρεφαν. Αλλά εκείνη την ημέρα, βλέποντας τα μήλα στο φορτηγό, κατάλαβαν αμέσως: «Είναι πάρα πολλά. Δεν θα μπορέσουμε να τα πουλήσουμε όλα μόνο με τα APE. Ας τα πάμε στην αγορά». Μόλις το είπαν παρά το τέλος, έφτασαν στην αγορά. Ο πωλητής τους είπε το ίδιο πράγμα που είπε και σε πολλούς άλλους: «Αφήστε τα εδώ. Θα τα πουλήσω. Θα σας πω πόσα έβγαλα αργότερα». Αλλά όχι αυτοί. Έμειναν. Σιωπηλοί. Στην άκρη. Παρατηρώντας κάθε χειρονομία. Ακούγοντας κάθε ψιθυριστό αριθμό. Διαβάζοντας κάθε ματιά. Κάθε κίνηση του χεριού. Κάθε μικρό σημάδι που στην αγορά αξίζει περισσότερο από μια υπογραφή. Τελικά, ο πωλητής γύρισε και είπε: «Κάνε ένα πράγμα. Πήγαινε εσύ και αγόρασε το εμπόρευμα. Φέρε το σε μένα. Θα το πουλήσω εδώ».

Αυτοί οι τύποι είναι σοβαροί. Αυτοί... είναι οι δίδυμοι.

Έτσι γεννήθηκε ένα επάγγελμα. Δεν καταγραφόταν. Λέγονταν δυνατά. Από άλλους. Άρχισαν να το διαδίδουν. Πρώτα στους πελάτες. Μετά στους προμηθευτές. Έπειτα στους μεταφορείς. Σιγά σιγά, το δίκτυο επεκτάθηκε. Και αναπτύχθηκε οργανικά, επειδή αυτοί που κάνουν καλή δουλειά προσελκύουν άλλους που κάνουν καλή δουλειά. Πολλοί δεν ήξεραν καν τα ονόματά τους. Αλλά έλεγαν με βεβαιότητα: «Αυτοί οι τύποι... είναι σοβαροί». «Αυτοί οι τύποι... κρατούν τον λόγο τους». «Αυτοί οι τύποι... είναι οι δίδυμοι». Δεν χρειάζονταν συστάσεις. Η παρουσία τους ήταν αρκετή. Και ήταν εκεί.

2007. Η ιστορία αποκτά όνομα. Γεννιέται το πρακτορείο.

Το 2007, ο Gaetano Cinturrino, μεγαλωμένος ανάμεσα σε κιβώτια, διαπραγματεύσεις και πρωινές ώρες, ο οποίος εργαζόταν ήδη σε μια αγορά της Σικελίας σε ηλικία δεκαέξι ετών, έφυγε για την Ισπανία. Δεν έφευγε για να ξεκινήσει από το μηδέν. Έφευγε για να δώσει μορφή και όνομα σε αυτό που ήταν ήδη μέθοδος, παρουσία και αξιοπιστία. Έτσι, γεννήθηκε η Cinturrino Fruit Management. Ένα πρακτορείο που χτίστηκε μέσα στις αγορές, ανάμεσα σε εκείνους που αγοράζουν και πωλούν, ανάμεσα σε εκείνους που φορτώνουν και ξεφορτώνουν, ανάμεσα σε εκείνους που γνωρίζουν ότι το εμπόρευμα δεν είναι απλώς εμπόρευμα: είναι ευθύνη. Ένα διαφορετικό είδος πρακτορείου. Επειδή γεννήθηκε από τη γη. Και επεκτάθηκε σε όλη την ύπαιθρο.

Σήμερα, το ποιοι είμαστε ορίζει την πορεία

Σήμερα διαχειριζόμαστε πάνω από 500.000 τόνους ετησίως, με ένα σύστημα που συνδέει ανθρώπους, τοποθεσίες και επιχειρήσεις παγκοσμίως. Όπου χρειάζεται σοβαρή δουλειά, είμαστε εκεί. Έχουμε χτίσει ένα ισχυρό δίκτυο. Και αν συνεργαζόμαστε με επαγγελματίες σε κάθε γωνιά της Ευρώπης και όχι μόνο, είναι επειδή παραμένουμε οι ίδιοι όπως πάντα. Αυτοί που κρατούν τον λόγο τους.

Σήμερα είμαστε επαγγελματίες που επιλέγουμε επαγγελματίες.